یکی از صنایع دستی زیبای ایران «مینای نقاشی» نام دارد. مینا سازی عبارت است از نقاشی و تزیین فلزات مختلف از قبیل طلا، نقره، مس، برنز، برنج، آهن و فولاد با رنگ های لعابی که در حرارت پخته و ثابت می شوند. در فرهنگ معین چنین آمده است، مینا ماده ای است از لعاب شیشه ای یا شفاف که آن را روی کاشی و فلزات برای نقش و نگار به کار می برند و ترکیبی است از لاجورد و طلا و غیره که با رنگ های لعابدار مخصوص، نقاشی و تزیین شده و این رنگ ها بر روی آن، در درجات بسیار زیاد در حرارت ثابت می گردند.
میناکاری هنری با پیشینه ای پنج هزار ساله است اما کمتر کسی هنر میناکاری از نوع خانه بندی را می شناسد و به ارزش و عمق هنر آن واقف است.
هنر میناکاری در دنیا دارای یک سابقه دیرینه است که پیشینه قدمت آن به 1500 سال پیش از میلاد میرسد، قدیمیترین نمونههای یافت شده میناکاری در دنیا نشاندهنده این ادعا است که میناکاری نیز مانند بسیاری از هنرهای دیگر برای نخستین بار در ایران پیدا شده و از ایران به سایر کشورها راه یافته است، نمونه بارز بند طلا با تزئینات مینا از دوران هخامنشی به جای مانده که هماکنون در موزه ویکتوریا آلبرت لندن نگهداری میشود.
نقاشی که روی شیشه ۹۰۰ سال دوام میآورد، حکایت هنری دوهزارساله است که حالا شابلونهای چینی میخواهند با مونتاژکاری ردپایش را محو کنند، این روزها حال میناکاری خوب نیست. نقاشی مینایی یا نقاشی روی شیشه از هنرهای اصیل استان اصفهان است که بهنوعی میتوان آن را یکی از هویتها و شناسههای هنری استان اصفهان قلمداد کرد.صبر، آرامش و دقت نظر از عناصر اصلی و لازمه خلق آثار هنری زیبا و ماندگار در نقاشی مینایی محسوب میشود، قلم مویی که در دستان هنرمند این رشته باظرافت، تصاویر و نقش و نگار موردنظر استاد نقاشی مینایی را بر روی آن طراحی میکند به اثر خلقشده در هنر شیشهگری روح میبخشد.
شکرالله صنیع زاده (زاده ۱۲۸۵ اصفهان، درگذشته ۱۳۶۲ اصفهان) میناساز برجسته ایرانی است. وی به عنوان احیاگر و گسترش دهنده این هنر سنتی در دروان معاصر شناخته میشود که شاگردان بسیاری در کارگاهش فعالیت میکردهاند. از وی آثار ماندگار و زیبایی به جای مانده که برخی از آنها در موزهها و حرم امامان شیعی وجود دارند.